فارابی و سیاستگذاری فرهنگی
رسول حسین پور تنکابنی؛ جهانگیر مسعودی
چکیده
«حکمرانی» الگو و شیوه‌ای نوپدید در عرصۀ مدیریت است که در چند سال اخیر مورد توجه بسیاری از اندیشمندان قرار گرفته است. این الگو، گونه‌های فراوانی دارد که یکی از آن‌ها حکمرانی اخلاقی است. این حکمرانی که بر «مدیریت و اداره» بر پایۀ ارزش‌ها پافشاری دارد، اقدامی گروهی است که از سوی حاکمان و مدیران در راستای پیاده‌سازی یک فرهنگ ...
بیشتر
«حکمرانی» الگو و شیوه‌ای نوپدید در عرصۀ مدیریت است که در چند سال اخیر مورد توجه بسیاری از اندیشمندان قرار گرفته است. این الگو، گونه‌های فراوانی دارد که یکی از آن‌ها حکمرانی اخلاقی است. این حکمرانی که بر «مدیریت و اداره» بر پایۀ ارزش‌ها پافشاری دارد، اقدامی گروهی است که از سوی حاکمان و مدیران در راستای پیاده‌سازی یک فرهنگ شایستۀ اخلاقی طرح‌ریزی گردیده تا تمامی سویه‌های کسب‌وکار را در یک مجموعه و سازمان زیر پوشش قرار دهد. فارابی نخستین فیلسوف مسلمان ایرانی است که افزون بر پایه‌گذاری فلسفۀ اسلامی؛ طرّاح بسیاری از مباحث سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، و اخلاقی هم بوده است. او در علم مدنی خود، اخلاق و سیاست را همراه هم دیده و راه دست‌یابی به آرمان-شهر نیک‌بختی را تنها با گرویدن به بایسته‌های اخلاقی؛ آن هم از مسیر همکاری و هم‌گرایی مردم و مسئولان، و بودن در متن جامعه امکان‌پذیر دانسته است. موضوع این جُستار حکمرانی اخلاقی از دیدگاه این فیلسوف مشّایی است. نویسندگان نخست حکمرانی و پس از آن حکمرانی اخلاقی را تعریف کرده، سپس با اتخاذ روش تحلیل محتوا، با کاوش در اندیشه‌های فارابی، پایه‌ها و نشانه‌های این الگوی حکومتی/ مدیریتی را شناسایی و معرفی کرده‌اند. هدف آن بوده تا درون‌داشت درصدی از فلسفۀ اسلامی در راستای تأمین درون‌مایۀ یکی از مهم‌ترین گونه‌های حکمرانی، برای مدیران و مسئولان نهادهای دولتی، فرودولتی، و نیز شهروندان روشن گردد.
