موسی پور, نعمت الله, فلاحتی, لیلا, مزینانی, مهدی. (1397). پدرسالاری فرهنگی؛ سبکی از مدیریت فرهنگی در نظام تربیت معلم ایران. فصلنامه تحقیقات فرهنگی ایران, 11(4), 55-88. doi: 10.22035/jicr.2018.391
نعمت الله موسی پور; لیلا فلاحتی; مهدی مزینانی. "پدرسالاری فرهنگی؛ سبکی از مدیریت فرهنگی در نظام تربیت معلم ایران". فصلنامه تحقیقات فرهنگی ایران, 11, 4, 1397, 55-88. doi: 10.22035/jicr.2018.391
موسی پور, نعمت الله, فلاحتی, لیلا, مزینانی, مهدی. (1397). 'پدرسالاری فرهنگی؛ سبکی از مدیریت فرهنگی در نظام تربیت معلم ایران', فصلنامه تحقیقات فرهنگی ایران, 11(4), pp. 55-88. doi: 10.22035/jicr.2018.391
موسی پور, نعمت الله, فلاحتی, لیلا, مزینانی, مهدی. پدرسالاری فرهنگی؛ سبکی از مدیریت فرهنگی در نظام تربیت معلم ایران. فصلنامه تحقیقات فرهنگی ایران, 1397; 11(4): 55-88. doi: 10.22035/jicr.2018.391
پدرسالاری فرهنگی؛ سبکی از مدیریت فرهنگی در نظام تربیت معلم ایران
1دانشیار برنامه‌ریزی درسی گروه آموزش ابتدایی دانشگاه فرهنگیان، تهران، ایران
2استادیار پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی، تهران، ایران
3دانشجوی دکترای سیاست‌گذاری فرهنگی پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی، تهران، ایران
چکیده
حوزه مدیریت در نظام آموزش عالی از نخستین حوزه‌هایی است که ارتباط‌گیری با دانشجویان و فرایند شکل‌دهی به ذهنیت آنها را آغاز می‌کند. مطالعه این فرایند از دو جنبه ممکن و مهم است: آنچه مدیران، اراده می‌کنند؛ آنچه مخاطبان برداشت می‌کنند. اهمیت جنبه دوم، از منظر سیاست‌گذاری فرهنگی به‌عنوان لازمۀ اجرای سیاست‌ها، جایگاه ذی‌نفعان در فرایند سیاست‌گذاری، زمینه‌سازی برای بهبود سیاست‌ها، و تنظیم پیشنهادهای سیاستی، همیشگی و محوری است. مقاله حاضر در پی کاوش و بازشناسی نظری دیدگاه و خوانشی است که دانشجومعلمان دانشگاه فرهنگیان در مورد مدیریت فرهنگی دانشگاه، به‌عنوان زیرنظامی از نظام مدیریت دانشگاه، دارند. داده‌های لازم از طریق روش‌های مشاهده مشارکتی (مشارکت‌کننده در نقش مشاهده‌گر) و مصاحبه (روش هدایت کلیات) گردآوری شده‌اند. در مصاحبه، 35 نفر از دانشجویان (19 دختر و 16 پسر) و 5 نفر از مدیران فرهنگی دانشگاه، با نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شده‌اند. مصاحبه‌ها با روش نظام‌دار (منسوب به استراوس و کوربین) در 4 سطح، تحلیل شدند. در جریان تحلیل، 109 مفهوم، 15 مقوله، و 5 مقولۀ عمده پدیدار شدند که درنهایت به‌نظر پژوهشگران، برسازندۀ سبکی از مدیریت بومی‌ـ‌فرهنگی ایرانی، به‌نام پدرسالاری فرهنگی، هستند. این نوع از مدیریت، در حوزه سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی، مبتنی‌بر برنامه‌ریزی عمودی، تک‌بُعدی، و تک‌جنسیتی، در حوزه هدایت و هماهنگی، مبتنی‌بر غیرسازی، و در حوزۀ پایش و نظارت، مبتنی‌بر نگاهبانی و مراقبت است. سلوک پدرانه، امتیازی است که می‌تواند این سبک مدیریتی را تعالی‌بخش، کارآمد، مطلوب، و ارزنده معرفی کند.
ابتدای صفحه